In 2010 studeerde ik 5 maanden aan de Louisiana State University (LSU) in de Baton Rouge. Het Amerikaanse campusleven is een andere wereld op zich. Zo is de campus van LSU (te zien in de film Pitch Perfect) ontzettend groot. Het beslaat zo’n vier vierkante kilometer, met talloze restaurants, een hotel, het footballstadion, sportfaciliteiten en de levende mascotte van de LSU Tigers: Mike the Tiger. Inmiddels is dit Mike VII, maar al sinds 1958 zijn de tijgers geredde tijgers die niet meer in het wild kunnen leven.
De campus heeft uiteraard ook vele appartementencomplexen, waar elke dag wel huisfeesten worden gehouden waar Juggle Juice wordt gedronken uit de beroemde red cups en verschillende smaken Jello-Shots. In deze studentenwereld-bubbel kun je wekenlang geen kinderen, gepensioneerde mensen of huisdieren tegenkomen. De studentes zijn lastig uit elkaar te houden. Alle meisjes dragen sportshorts, met daaronder een legging of slechts hun blote benen, of een zwarte joggingbroek met Uggs eronder en een sweater in de kleuren paars of geel, de kleuren van de LSU Tigers. Ze dragen hun haar in een paardenstaart en zien er uit alsof ze net hun bed uit zijn komen rollen (en in de meeste gevallen zal dat ook zo zijn).
De campus van LSU is grotendeels uit de grond gestampt in de jaren dertig, in opdracht van populist en senator Huey Long. Hij werd in 1935 in the State Capital van Baton Rouge doodgeschoten, een gebouw dat hij eerder zelf had laten ontworpen en bouwen. Hij wordt tegenwoordig beschouwd als held en zijn standbeeld, met daaronder zijn graf, kijkt uit op dit meesterwerk. Door sommige critici wordt en werd hij echter beschouwd als een fascist. Hij wist in elk geval hoe hij mensen moest bespelen. Zo wilde hij het Tiger-stadion laten bouwen, maar kreeg hiervoor geen toestemming. Om dit te omzeilen liet hij studentenkamers bouwen in de vorm van een stadion! De ramen van de oude dorms zijn nog steeds te zien in het huidige stadion.
Omdat ik buiten het college football-seizoen aankwam, heb ik hier niet veel van meegekregen. Wel pikte ik een staartje mee van de landelijke football-gekte. En wat voor staartje! In februari 2010 werd de finale van de Superbowl gespeeld tussen de Indianapolis Colts en de New Orleans Saints. In Bourbon Street in New Orleans heb ik de wedstrijd gekeken en: ‘Black and gold won the Superbowl’. Overal was de kreet “WHO DAT?! WHO DAT?! Who dat say they gonna beat them them Saints?” te horen.
De befaamde Zuidelijke gastvrijheid maakte ik uit de eerste hand mee door dat ik een host family kreeg toegewezen: de Karams. Ik heb verschillende keren mogen genieten van Mary’s overheerlijke kookkunsten in hun prachtige huis. Een aantal andere keren heb ik echte Zuidelijke craw fish boils meegemaakt en geproefd van de enige echte authentieke Amerikaanse keuken: Cajun Cuisine met onder meer Jamabalaya en Gumbo.
Tijdens één van mijn vakken Acadian History die in 2010 volgde, leerde ik de Franse geschiedenis van de Cajun Cuisine. In de zeventiende eeuw kwamen de Fransen als eerste kolonisten naar het noordoosten van Noord-Amerika, ter hoogte van Virginia en Maryland. Na verloop van tijd, door de afstand van Frankrijk en het contact dat ze hadden met de Mikmaq’s, de oorspronkelijke bevolking, veranderde hun cultuur en begonnen ze zichzelf de Acadians te noemen. De Engelsen, destijds de machtigste natie ter wereld, vestigden zichzelf iets later in de zeventiende eeuw vlakbij Acadie. In de vele oorlogen tussen de Britten en de Fransen probeerden de Acadians met succes neutraal te blijven, maar in 1755 kwam hier een einde aan. De Britse kroon besloot de Franse inwoners te verdrijven uit het ondertussen Brits geworden gebied. Alle 10.000 inwoners mochten hun geld en alle bezitten die ze konden dragen, meenemen op de boten richting het noorden (Canada) of het zuiden (Louisiana), maar hun huizen en hun land werden vernietigd en familieleden werden van elkaar gescheiden. De cultuur van de Acadians in Louisiana werd later vermengd met die van de nieuwe Franse kolonisten die in Louisiana arriveerden en zo ontstond de Cajun-cultuur. De docent van het vak had zelf Acadian-roots. Elk college hing hij de Acadian-vlag op in de zaal en het was aandoenlijk als hij in de ‘wij’ vorm over de Acadians sprak: ‘They tried to destroy us, but we are still here!’
Met veel meer ervaringen op zak dan dat ik hier hebben kunnen beschrijving, verliet ik LSU half mei 2010. Naast dat ik veel geleerd heb, heb ik vooral ontzettend genoten van het semester en een aantal friends for life gemaakt.
