International historic Miami

In de periode 2010-2012 bezocht ik Miami meerdere keren. De Amerikaanse stad met het tropische imago: een breed en uitgestrekt strand, oneindig veel palmbomen en altijd hoge temperaturen. Het is het walhalla voor een ieder die op zoek is naar een vakantie vol Spaanse dansmoves op de beats in de talloze discotheken, onder het genot van een enorme cocktail. Miami is jong; pas in 1896 begon haar geschiedenis als stad. Toch heeft ze zoveel meer te bieden dan alleen haar tropische imago.

Het gebied dat tegenwoordig met Miami wordt aangeduid bestaat eigenlijk uit meerdere aan elkaar gegroeide stadjes. Eén daarvan is Coconut Grove, waar het oudste huis van Miami te bezoeken is: de Barnacle Historic State Park, gebouwd in 1891 door Ralph Middleton Munroe. Het huis staat geheel in harmonie met de natuur. Daarnaast huist dit gedeelte van Miami het in Mediterrane stijl opgetrokken landgoed Vizcaya. In 1910 startte  de bouw ervan en toen ik er in 2011 was voelde het als een bezoek aan een Italiaans dorpje.

Het elitestadje Coral Gables  is een ander deel van Miami. In de jaren twintig van de twintigste eeuw begon George Merrick met de bouw van zijn droomstad met Italiaans en Spaans geïnspireerde architecturale kenmerken. Het project kostte circa 100 miljoen dollar, maar kon niet worden voltooid door de Great Miami Hurricane van 1926 en de Wall Street crash. Het luxe Biltmore Hotel in Coral Gables is een van de bezienswaardigheden uit deze tijd. Het werd gebouwd in 1926 in Spaanse stijl en allerlei beroemdheden, waaronder Al Capone, overnachtten hier. In de Tweede Wereldoorlog werd het hotel getransformeerd tot militair ziekenhuis en het bleef een veteranenziekenhuis totdat het in 1986 werd gerestaureerd.

Ook verder is Coral Gables doordrongen met internationale invloeden. Zo zijn er zeven internationale ‘dorpen’ gebouwd (slechts één tot twee straten per stijl): koloniaal, Franse stad, Frans platteland, Frans Normandisch, Chinees en Nederlands Zuid-Afrika. De laatste stijl was niet noemenswaardig, maar de Frans Normandische en Chinese ‘dorpen’ waren een welkome afwisseling tussen de dertien-in-een-dozijn huizen in Amerikaanse stijl.

Daarnaast huist Coral Gables de Venetian Pool. Dit door Venetië geïnspireerde zwembad werd gebouwd in 1923 en was destijds een van de meest ‘fashionable social spots’ van het gebied. Zo werden er onder andere missverkiezingen gehouden. Het was een ontzettend mooi zwembad: met rotsen, watervallen, bruggetjes, palmbomen en dat allemaal gebouwd in oude Italiaanse stijl. Het zwembad is gevuld met helder bronwater zonder chloor. Helaas was dat laatste te merken aan het aantal waterwantsen dat in grote getale rondzwom.

Via de Granada Entrance – een kopie van de toegangspoort van Granada in Spanje – verliet ik Coral Gables en kwam ik terecht op Calle Oche (achtste straat) in Little Havana, de Cubaanse buurt van Downtown Miami. Naar dit gedeelte verhuisden vele Cubanen die sinds Fidel en zijn communisme hun thuisland verlieten. Er werd alleen Spaans gesproken, er klonk louter swingende Spaanstalige muziek en er waren verschillende Cubaanse restaurants te bezoeken. Bij de beroemdste (van de wereld, beweren ze zelf), genaamd Versailles  (niemand weet waarom), at ik Cubaanse kroketten en een Cubaanse sandwich. De Mojito maakte het plaatje compleet.

Zelfs in Miami Beach was de internationale erfenis van Miami terug te vinden. Tijdens en na de oorlog zochten veel Joodse vluchtelingen hun heil in Miami. In 1984 besloten zij de Holocaust te herdenken in dit gedeelte van Miami en zo ontstond het idee om de Holocaust Memorial op te richten. Het is een indrukwekkend monument; stil en verscholen tussen de feestvierende vakantiegangers en ander gespuis in het bruisende centrum van stad. Om in de internationale sferen te blijven at ik na afloop een arepa(maïspannenkoek)–burger en kokosrijst bij een Colombiaans restaurant in de buurt.

Tenslotte werden mijn gedachten weer weggeleid van het Amerikaanse continent tijdens een bezoek aan het Matheson Hammock Park . Hier leidde een door mangroven bomen omringende weg naar een klein strandje. Vanaf dit strand was de skyline van Miami Downtown in de verte te onderscheiden en terwijl ik genoot van het uitzicht zag ik in mijn ooghoek een bord met daarop de tekst ‘Tenerife Reflection Point’. Hierop stond dat het Spaanse eiland Tenerife een zusterstad van Miami is en 6.760 kilometer verwijderd was van het punt waar het bord stond.

Kortom, Miami bevat zoveel meer dan haar imago doet vermoeden.  Een Amerikaanse stad, met de typische grote auto’s en brede wegen en een van de meeste populaire vakantieoorden van de Verenigde Staten. Maar de mix van landen, zowel in de architectuur als in de bevolkingssamenstelling, maakt de stad een unieke belevenis.