Half april 2019 bracht Georgian Airways ons in slechts 4 uur naar een compleet andere wereld: Georgië in de regio Eurazië. Het land is niet zo groot – ongeveer een derde groter dan Nederland, maar we verbleven er dan ook slechts tien dagen. Om deze periode ten volle te benutten, huurden we een auto en hebben we een aanzienlijk deel van het oosten van het land kunnen zien.
Autorijden in Georgië bleek echter geen sinecure, door de verkeerschaos en de slechte staat van veel auto’s en wegen. De verkeerschaos werd onder meer veroorzaakt doordat niet iedereen op auto- en snelwegen dezelfde snelheid reed. We namen het op tegen Lada’s die dateerden uit het Sovjettijdperk en tweedehands auto’s geïmporteerd uit West-Europa. Het was voor chauffeurs die auto’s uit het Verenigd Koninkrijk bestuurden een uitdaging om links in te halen met het stuur aan de rechterkant. Dit ging dus ook niet altijd even soepel. We zagen ook veel tweedehands bestelbusjes, waarop de originele Duitse of Nederlandse bedrijfsteksten nog prijkten, maar die een paar deuken rijker waren of een bumper misten.
Het duurde niet lang of we hadden een verklaring bedacht voor de slechte staat van de gemiddelde Georgische auto: op veel wegen ontbraken verkeersborden en belijning. Parkeren langs de snelweg is bijvoorbeeld gebruikelijk en parkerende auto’s hadden de neiging langzaam voor- of achteruit de snelweg op te rijden. Daarnaast veranderen tweebaanswegen door het gebrek aan wegbelijning gemakkelijk in drie- of soms zelfs vierbaanswegen als auto’s elkaar inhaalden.
De politie doet verwoede pogingen om de verkeerschaos te verminderen. Hun felgekleurde politiesirenes maken dan ook onderdeel uit van het straatbeeld van de hoofdstad Tbilisi. Wij werden op onze eerste dag direct aangehouden. We waren links afgeslagen op een plek waar dat niet mocht, maar wij hadden geen verkeersbord gezien die dit verbood. De boete was gelukkig maar zeventien euro.
Een andere uitdaging tijdens het autorijden was de kwaliteit van het wegdek en het gebrek aan verlichting. Hoe verder we de hoofdstad Tbilisi achter ons lieten, des te minder auto’s we de weg deelden (en met hoe meer dieren), en des te meer de kwaliteit van het wegdek afnam.
Daar stond wel tegenover dat de landschappen adembenemend waren. De eerste mooie route die we aflegden was de Georgian Military Highway. Deze weg loopt dwars door het Kaukasusgebergte richting de grens met Rusland. We namen de tijd en stopten onderweg om te genieten van het uitzicht op bergen, meren en kasteelruïnes. We bezochten het Ananuri kasteel, gelegen op een prachtige plek aan de Aragvi-rivier langs de route.
De weg verslechterde toen we de sneeuwgrens bereikten. De eerste kilometers vonden we dit nog geen probleem, omdat de omgeving zo mooi was. Maar vlakbij het skioord Gudauri, op 2.196 meter hoogte, begon het te sneeuwen en beperkte de mist ons zicht. De wegen waren gelukkig sneeuwvrij gemaakt – we reden langs muren van sneeuw – maar het aantal gaten in het wegdek nam toe. Daarnaast waren de vele tunnels waar we doorheen moesten rijden levensgevaarlijk. Niet alleen door de gaten in het wegdek, maar door de combinatie met het ontbreken van enige verlichting. Het was zo donker dat de normale verlichting van de auto geen soelaas bood. Om de gaten in het wegdek te kunnen zien, reden we met groot licht zolang er geen tegenliggers aankwamen. De koplampen van tegenliggers verblindden ons zodanig dat we de weg en de gaten erin niet meer konden zien. Gelukkig heeft Han (die reed) ons veilig door de enge tunnels heen geloodst.
Toch waren het gebrek aan tunnelverlichting en de gaten in het asfalt niet de grootste uitdaging die we onderweg tegenkwamen. Veel bezienswaardigheden waren namelijk alleen te bereiken via onverharde wegen. Toen we onze bestemming in het Kaukasusgebergte hadden bereikt, het kleine plaatsje Stepantsminda, bezochten we direct de Georgisch-orthodoxe Gergeti Trinity kerk. Deze stamt uit de veertiende eeuw en ligt op een prachtige plek tussen de bergen van de Grote Kaukasus op 2.170 meter hoogte. We konden de top van Kazbegi zien, die met 5.015 meter de hoogste berg van Georgië is.
Van tevoren hadden we gehoopt vanuit Stepantsminda te kunnen wandelen naar het kerkje, maar de weersomstandigheden waren niet ideaal (regen en natte sneeuw) en daarom kozen we voor comfortabeler vervoer. In verband met de onverharde wegen bood onze gastheer Alex aan om ons in zijn jeep te vervoeren. Het comfort bleek echter tegen te vallen. Ik had voornamelijk last van angstzweet, want de weg was steil, ommuurd door sneeuw en op sommige plekken volledig bedekt met sneeuw en ijs. Alex wilde ons vlak voor de ingang afzetten, dus hij trotseerde deze plekken, al slippend en glijdend.
De onverharde weg naar onze volgende stop, een wandelpad naar de Gveleti watervallen, was nog spannender. Deze weg bestond uit grind en stenen en liep langs een afgrond. Op een hellend stuk kregen de banden geen grip op een grote steen en slipten. Na een aantal pogingen besloot ik uit de auto te stappen om vanaf een afstandje te kijken hoe Alex de auto uiteindelijk succesvol over het punt wist te manoeuvreren.
Het wandelpad naar de twee watervallen liep dwars door het Kaukasusgebergte. Zelfs na onze indrukken van bijvoorbeeld Patagonië in Zuid-Amerika, waren we diep onder de indruk van het natuurschoon. De zon brak door en we genoten ervan omringd te zijn door de torenhoge bergen en watervallen die uitmondden in beekjes met ijs en sneeuw.
De laatste plek waar Alex ons naartoe bracht – het Mtavarangelozi-klooster, gelegen op 700 meter van de Russische grensovergang – was gelukkig te bereiken via een vrij recentelijk geasfalteerd gedeelte van de Georgian Military Highway. We werden rondgeleid door een monnik uit het klooster door de bijbehorende enorme kathedraal die pas een aantal jaar geleden werd afgebouwd. Door het goede wegdek van en naar het klooster kon ik onderweg meer genieten van het prachtige landschap waar we doorheen reden. Ook stopten we bij een aantal mooie uitzichtpunten.
De Georgian Military Highway en de onverharde weg naar de watervallen zouden niet de slechtste wegen zijn waar we tijdens deze reis mee te maken kregen. In het zuiden van Georgië reden we een prachtige route over een besneeuwde bergpas die in het dal door de aanhoudende regen was veranderd in een modderpoel. We hadden vervolgens vier uur nodig om 135 kilometer af te leggen.
Gelukkig bood Georgië ons meer dan een unieke selectie aan slechte wegen (die weliswaar dwars door prachtige landschappen liepen), maar daarover later meer.
You must be logged in to post a comment. Login