De Volunteer State Tennessee: de laatste bestemming van de roadtrip die ik in 2010 maakte door de U.S. South (zie vorige blogs). De muzieksteden Nashville en Memphis stonden op het programma. De eerste bekend van countrymuziek en de tweede van Elvis Presley (en niet te vergeten Justin Timberlake). Beide steden klonken weliswaar als muziek in de oren, van tevoren had ik moeite gehad een voorstelling te maken van hoe de steden eruit zouden zien.
Het centrum van Nashville was verrassend gezellig en onder leiding van onze grijsharige gids met een vlecht tot aan zijn achterste, bezochten we de hoogtepunten van de stad. Allereerst kregen we een rondleiding in het Ryman Auditorium, waar beroemdheden als Charlie Chaplin, Johnny Cash en Louis Armstrong op het podium hebben gestaan. Daarna brachten we een bezoekje aan Hatch Show Print, waar de aankondigingposters voor de optredens in het Ryman theater nog op old school-wijze geprint worden. Verder stond de ruim zestig jaar oude en beroemde Ernest Tubb Record Shop op het programma, opgericht door de beroemde country zanger Ernest Tubb. Andere country legendes aanschouwden we in de Country Music Hall en Walk of Fame, waar de Kings of Leon, Dolly Parton en natuurlijk ook Elvis Presley volop aandacht kregen.
Elvis kreeg nog veel meer aandacht in Memphis, de laatste bestemming van onze road trip. Naast een standbeeld in het centrum van de stad, konden we een bezoek aan de Elvis Mansion Graceland niet missen. ‘We’re going to Graceland, Graceland, Memphis, Tennessee’ zong mijn vader keer op keer, circa 481 keer. Toch was het bijna wel te missen. We volgden de bordjes Graceland, maar reden we plots langs een bordje van de staat Arkansas. Hier klopte iets niet. Paul Simon (en mijn vader herhaaldelijk) zong duidelijk ‘Graceland, Memphis, Tennessee’, niet ‘Memphis, Arkansas’. ’s Avonds aten we, na een wachttijd van een uur, ‘the best ribs in the World’ bij Charles Vergos’ Rendezvous. Elvis was ook dol op deze ribs en huurde ooit het volledige restaurant af.
De volgende en laatste dag brachten we door met een verplichte en vrij saaie en oninspirerende tocht per radarboot over de Mississippi. ’s Avonds aten we bij Hard Rock café, waarbij mijn moeder geen bier kreeg, omdat ze haar identiteitsbewijs niet bij zich had. Ik wel en de serveerster geloofde dat ik mijn moeders dochter was, maar het bewijs dat ik ouder was dan 21 jaar, wat haar dan automatisch toch ook zeker ouder maakt dan 21, was niet genoeg. Dus heb maar een alcoholhoudend drankje besteld en deze stiekem doorgegeven aan mijn moeder. Rare jongens, die Amerikanen?
